Het verdriet van Tilburg

De sloopkogel, dat is het verdriet van Tilburg. De betutteling, de gedachte dat de geschiedenis een traumatische is voor de Tilburgers die al generaties de stad maken, de gedachte dat bestuurders deze stad wel weer mee zouden nemen in de vaart der volkeren. De gedachte dat uitverkoop helpt, dat goedkoop modernisme de gaten kan vullen, de gedachte dat spotten met het verleden en de eigenheid, kunst is. Het gedrag van potentaten die gewoon de stad weer hebben verlaten.

Want wie verzint er in hemelsnaam een mauwmuur. Ja, Tilburgers mauwen, zo ken ik er meer. Rotterdammers schelden, maar die zetten toch ook geen scheldkanon pal voor het stadhuis. Dat is een dikke middelvinger van buitenstaanders die denken het beter te weten. Of zo’n draaiend huis, een klap in het gezicht van veel Tilburgers. Dus zo vinden bestuurders dat de poort naar Tilburg eruit hoort te zien? Als een toonbeeld van middelmatigheid en stedelijk socialisme, bah! Daar herkent geen één Tilburger zich in.

En dat is in het kort het verdriet van Tilburg. Vijftig jaar lang hebben bestuurders met het belastinggeld van Tilburgers stelselmatig geprobeerd de geschiedenis van de stad te wissen. En juist in die geschiedenis schuilt de ziel van een stad.

Daarom ben ik nu onder andere een burger in verzet. Dit totale gebrek aan respect voor de stad moet weg uit het gemeentehuis. Het gaat om de manier waarop je naar de zaken kijkt, dat wil ik graag mee veranderen. Wij zijn niet afhankelijk van het Haagse Beleid, maar “Den Haag” heeft Tilburg wel keihard nodig. En die springplank voor Den Haag staat wat mij betreft straks niet meer op het Stadhuisplein. We hebben er nog wel één naast het spoor, ieder half uur een kans op een enkeltje Den Haag…

Het verhaal van Tilburg moet weer verteld worden. In gebouwen, in tradities, in structuren. Tilburg is geen onbeschreven blad, maar een gemeenschap met een verhaal. Een uniek en rijk verhaal in de Nederlandse geschiedenis. Dat verhaal wil ik weer zichtbaar hebben op straat, en natuurlijk zitten daar ook hoofdstukken van armoede en onderdrukking in. Maar dat geeft niet, want samen is het ons verhaal. En Tilburgers zijn er trots op. Keitrots jèh!